Ik ben dol op kamperen. Juist omdat het nét niet helemaal comfortabel is. Het maakt je weer bewust van het comfort dat je in je dagelijkse leven hebt. Al die dingen die je voor lief neemt. Een eigen toilet, een warm bed, warm water op ieder moment van de dag, een stevig dak boven je hoofd als het regent en stormt. Om maar wat te noemen. Maar ook hoe weinig je eigenlijk écht nodig hebt.
Op de camping in Frankrijk waar ik dit jaar stond met mijn gezin, waren we weer even voor een groot deel ‘back to basic’. We bevonden ons ver van de bewoonde wereld op een camping waar niets georganiseerd werd en waar internet een schaars goed was. Geen fancy speeltoestellen, maar gewoon een band aan een touw in de boom. Geen zwembad, maar een meertje waarin je kon zwemmen (hoewel het niet bedoeld was voor recreatie). Geen campingwinkel, maar je kon er wel terecht voor brood of patat. Er was geen verlichting, dus ’s avonds was het er écht donker. Overdag was er geen warm water (en eerlijk gezegd, ook in de ochtend en de avond kon je het water vaak niet echt warm noemen). Wél was er een fantastische skelterbaan. Een viertal kittens dat over het terrein rond zwierf. Prachtige kampvuurplaatsen om fikkie te stoken.En een poeltje met knalgoene kikkers, die zich lieten zien als je maar lang genoeg stilzat.
Maar dat is niet het enige waarom ik kamperen zo waardeer.
Hoewel we op deze camping echt ruimte genoeg om ons heen hadden (dat is wel eens anders!), op een camping is er toch weinig privacy. En dat vind ik, voor even, juist heel fijn. Als je de schone schijn al zou willen ophouden, het is eigenlijk niet mogelijk. De tentwanden zijn simpelweg te dun. Zo merk je weer even dat iedereen min of meer met hetzelfde worstelt in het leven. We zijn minder uniek dan we denken.
Zo hoor je ook bij andere tenten die zin “Waarom moet ík dat doen?” of “Doe nou eens even normaal!”. Zo hoor je dat ook die andere kinderen ruzie maken met elkaar, elkaar de huid vol schelden en dat andere ouders ook wel eens hun geduld verliezen. Hoe er elk moment van de dag wel ergens een kind huilt. Dat alle ouders hun kinderen waarschuwen voor mogelijk gevaar, van het geprikt kunnen worden door een wesp tot het zich kunnen branden aan het vuur.
Na een twee weekjes kamperen ben ik weer helemaal bewust van onze vaste (menselijke) patronen. Wat ik wel én wat ik niet nodig heb in mijn dagelijks leven. Terug naar de kern. Er gaat een hoop (figuurlijke en letterlijke) bagage niet terug mee naar huis. En tegelijkertijd ben ik mij heel bewust van dat wat ik ook ná de vakantie meer aandacht wil geven, zodat het verder kan groeien. De zaadjes zijn geplant. De oogst komt later.
Daarnaast zijn de enige souvernirs die mee gaan naar huis, de herinneringen en de natuurlijke schatten die we vonden. Heel basic.
