De dingen lopen wel eens anders dan je had kunnen bedenken. Vandaag werd ik gebeld door een collega. Ik had haar een berichtje gestuurd, omdat ik had gehoord dat ze ziek is. Zij is mij erg dierbaar en ik vroeg mij af of ik iets voor haar kon doen. Ze vertelde dat ze last heeft van astma en dat ze zich erg benauwd voelde. Ze had zich daarom ziek gemeld. Dat doet ze bijna nooit. Ik gaf haar daarom het compliment ‘Wat goed dat je voor jezelf zorgt’. Nou, dat voelde voor haar helemaal niet zo. Het voelde als falen. Dat was de start van een prachtig (coach)gesprek, dat was namelijk wat ze wel kon gebruiken.

Ze loopt al een tijdje met onvrede rond op haar werk. Ook thuis is de situatie niet gemakkelijk, met twee jonge kinderen en een man die ziek is. Toen ik haar vroeg in hoeverre haar ziek zijn ‘puur fysiek’ was, begreep ze niet direct wat ik bedoelde. Ze vertelde dat ze al jaren ongeveer in deze periode hier last van heeft. Ik legde uit dat ik de dingen graag holistisch bekijk. Volgens het holisme hangt alles met elkaar samen. Iets kan niet bekeken of geanalyseerd worden door naar een gedeelte van dat geheel te kijken…Hoe sta je in het leven? Wat speelt er allemaal in je leven? Ik vroeg haar vervolgens of er dingen zijn die haar benauwen in haar leven. Toen werd het even stil aan de andere kant…Vervolgens hoorde ik haar snikken en slikken. Ja. En toen nam de ratio het weer over. Steeds opnieuw probeerde ik terug te gaan naar het gevoel. Dat ging lastig. “Ik ben nu eenmaal een denker.” Tot we op een bepaald ogenblik kwamen te praten over haar gewoonte om dingen te bewaren en haar moeite om dingen weg te gooien. Ik stelde haar de vraag met welk doel ze die dingen wil bewaren. “Anders ben ik bang….” begon ze, maar die zin maakte ze niet af. Ze ging over op een volstrekt logische verklaring. Daarvan maakte ik haar bewust. Dat ze was begonnen met dat zinnetje ‘anders ben ik bang…’ en dat ze dat niet af had gemaakt. “Grappig,” zei ze toen, “zei ik dat?” Ik vroeg haar of ze ergens angst voor had. Weer stilte. Emotie. Ja, angst voor de benauwdheid. Hoe symbolisch is dat? Wat later in het gesprek bedachten we wat haar weer wat meer lucht zou kunnen geven. Dat was opruimen. Dingen weggooien. Dat wilde ze al weken doen, maar daar was ze nog niet aan toegekomen. “Zou het kunnen dat je daarom ziek bent geworden?” vroeg ik haar. Misschien wel… Terwijl we aan het praten waren, was ze naar de ruimte gelopen waar al 5 jaar lang dozen en tassen staan die ze wilde uitzoeken. “Ik denk dat ik vandaag maar eens begin met deze tas. Ik ben nu toch thuis.” Later vandaag stuurde ze mij een appje. “Ben die tas aan het opruimen. Voelt goed.” en  “Dank voor het ‘aan’ zetten!”