Lieve lezer,

Misschien ken je me nog niet, niet zo lang of niet zo goed. Laat ik daarom wat meer over mijzelf vertellen.

De laatste tijd merk ik dat een aantal mensen in mijn omgeving mij wat anders benaderen, anders op mij reageren. Natuurlijk zegt dat wat over mij, over hoe ik mijn omgeving ervaar op dit moment. Maar het heeft ook te maken met een verandering in mij.

Ooit was ik een jong meisje, dat nogal gevoelig was, bijvoorbeeld voor stemmingen en sferen. Ik had de ervaring dat de wereld niet altijd veilig was en dat ik niet kon zijn zoals ik was. Dat het verstandig was om mij aan te passen en dat ik maar beter niet kon opvallen. Ik werd stil en onzichtbaar. Praatte met iedereen mee. Werd heel goed in luisteren. Voelde me niet gehoord en niet gezien. In mijn puberteit ontwikkelde ik een eetstoornis. Ik begreep toen nog niet waarom.

Na de middelbare school koos ik voor een lerarenopleiding Nederlands. Niet omdat ik docent wilde worden, maar omdat ik niet durfde te kiezen voor wat ik eigenlijk wilde. Voor zowel de toneelschool als de school voor journalistiek moest je namelijk een toelatingsexamen doen. Ik was ervan overtuigd dat ik toch wel afgewezen zou worden en probeerde het niet eens. Vanwege faalangst dus. Omdat ik wel met verhalen en mensen bezig wilde zijn, werd het de lerarenopleiding Nederlands. Gaandeweg de stages merkte ik dat ik vooral affiniteit voelde met die leerlingen die niet zo goed mee konden komen, sociaal gezien. De leerlingen die ‘anders’ waren. Ik koos er daarom tijdens mijn opleiding voor om de aantekening leerlingbegeleider te halen. Met de grote wens om leerlingen te kunnen helpen na mijn opleiding. Maar zo liep het niet.

Na het behalen van mijn diploma ging ik eigenlijk direct aan het werk in het voortgezet onderwijs als docent Nederlands. Dat deed ik twintig jaar en ik vond het lange tijd leuk, maar door een combinatie van factoren ging het met mij steeds minder goed. Door veranderingen op het werk, één van mijn eigen kinderen thuis die een autistische stoornis bleek te hebben en zieke ouders, raakte ik overspannen.

Ik kwam terecht bij een psycholoog en daar bleek dat ik niet zo goed was in het bewaken van mijn grenzen en het naleven van mijn eigen wensen. Ik was te ver verwijderd geraakt van mijn eigen overtuigingen en dat maakte mij gefrustreerd. Toen startte er een mooi traject waarin ik kennis maakte met Mindfulness, coaching, haptonomie en yoga. Ik leerde mezelf opnieuw kennen en ging op onderzoek uit naar wat ik wilde houden in mijn leven en wat ik wilde veranderen. Ik wilde wat ik had geleerd delen met de kinderen op school. Daarom startte ik met een yoga-opleiding. Toen ik merkte dat een opleiding mij nieuwe energie opleverde in plaats van dat het energie kostte, besloot ik mij in te schrijven voor een HBO-opleiding tot Kinder- en Jeugdcoach. Een betere beslissing had ik niet kunnen nemen. Ik leerde mijzelf nog beter kennen en kon afstand nemen van bepaalde overlevingsstrategieën die ik mijzelf had aangeleerd. Ik durfde te dromen van een andere loopbaan én ik durfde die bespreekbaar te maken. Thuis met mijn man en op school met mijn leidinggevende.

Bijna vier jaar geleden liep ik de Kamer van Koophandel binnen om mijn bedrijf in te schrijven. Onder de naam die iets zegt over de manier waarop ik wil werken en leven: Met liefde en aandacht. Of het nu gaat om het verzorgen van een yoga les, het organiseren van een training ‘leren leren’, een lezing of een workshop, het coachen van een kind of zijn/haar ouder(s).

En nu, ruim 6 jaar later, voelt de verandering compleet. Mijn zelfvertrouwen is zo gegroeid dat ik het eindelijk aandurf om mijn eigen ruimte te betrekken, ondanks de faalangst. Ik durf letterlijk mijn eigen ruimte in te nemen. Om kinderen, jongeren en (jong)volwassenen te helpen dat ook te doen. Met liefde en aandacht. Want alles wat aandacht krijgt, groeit.