Vanmorgen reed ik met de auto naar een plek waar ik in stilte zou wandelen. Ik reed daar ook heen in stilte. Zonder de muziek die ik normaal (hard!) aanzet in de auto. Het was een soort van meditatie in beweging. En het viel me opeens in hoe autorijden lijkt op je bewegen in het leven buiten de auto.

Ik rijd pas een paar jaar auto. Ik was altijd bang om mijn rijbewijs te halen. Dacht dat ik dat niet zou kunnen, autorijden. Misschien was ik ook wel bang geweest voor het leven, om daar zelf richting aan te geven. Maar dat is veranderd. Ik rij met veel plezier auto en ik heb meer plezier in mijn leven, nu ik het stuur in handen heb genomen. Ik bepaal mijn eigen richting en – misschien nog wel belangrijker – mijn eigen tempo.

In de auto denk ik vaak ‘Als  je sneller wil, haal je me maar in’. Het lijkt vaak of iedereen om me heen sneller wil dan ik. In de auto, maar ook daarbuiten. Er moeten successen worden behaald en snel! Het lijkt of men grote haast heeft om ergens te komen. Soms merk ik bij mezelf ook iets van ongeduld op.

Natuurlijk ben ik ook onderweg van A naar B, maar het ergens snel aankomen is zelden mijn doel. Soms ga ik echter mee in de snelheid, laat ik me meenemen door wat er om me heen gebeurt. Voel ik dat ik moet voldoen aan de ‘norm’. Dat ik me moet aanpassen. Totdat ik me dat besef. Dan raak ik wel eens geïrriteerd.

Ik wil me niet haasten. Ik wil zelfs vertragen. Als ik in mijn achteruitkijkspiegel kijk, zie ik op mijn achterruit de tekst ‘Don’t Hurry, be Happy’ om mijzelf daaraan te helpen herinneren. En dan laat ik het gaspedaal los… Voor de mensen in de auto’s achter mij misschien net zo irritant. Want die willen soms 160 waar je 130 mag. En ik vaak maar 90 (stiekem zelfs 80). Ik wil genieten van het onderweg zijn. Mij verwonderen over wat ik onderweg tegenkom. Om me heen kijken. Dwalen. Niet alleen maar rechtdoor in hetzelfde of steeds maar sneller tempo. Daarom ga ik vaak heel bewust van de snelweg af. Dan ben ik langer onderweg. Vaak ga ik dan ook zijpaden volgen. Soms zet ik de auto ergens langs de kant en stap ik uit. Dat brengt me op nieuwe plaatsen. Of op bekende plaatsen waar ik lang niet ben geweest. Dan kan ik simpelweg genieten van geuren en kleuren, geluiden, vormen. Kan ik gelukkig zijn met de dingen zoals ze zijn. Of juist de wens tot verandering opmerken. Daarin het grote verband zien. Patronen. Systemen. Symboliek. Overeenkomsten en verschillen. Ervaren dat ik uniek ben en tegelijkertijd ook helemaal niet. (In het boek “Je gezonde kern – een boeddhistische benadering van psychologie” las ik vandaag de zin ‘[…] te merken dat je niet speciaal bent, maar gewoon, buitengewoon.’)

Op zo’n moment waarin ik vertraag en tot stilstand kom (in de auto, of daarbuiten in bijvoorbeeld meditatie of een stiltewandeling) lijkt het of ik wakker word uit een diepe slaap waar ik me in heb laten sussen. Alsof mijn lichaam en geest op dat moment weer samenkomen, synchroon lopen. Dan kan ik opeens zien dat de dingen van dichtbij anders zijn dan ze van veraf leken. Of dat het er in een ander licht heel anders uitziet.

Deze bomen zien er van dichtbij anders uit dan van veraf. In een ander licht zien ze er weer heel anders uit.

Daar kan ik best van schrikken. Er komen vragen. Waar heb ik me in mee laten nemen? En waarom? En dan klinkt er vanzelf een antwoord. Maar dat kun je alleen ervaren als je daar de tijd voor neemt, het gaspedaal loslaat, vertraagt, stilstaat. Alleen dan kun je wakker worden, de wijsheid in jezelf horen. Horen wat voor jou de beste weg is om te gaan. En in welk tempo.

Hoe hard wil jij gaan?