De afgelopen dagen was ik in pijn. Was mijn lichaam in pijn. Het was een bekende pijn. Een terugkerende pijn. Een lichamelijk ongemak waar ik al sinds mijn pubertijd last van heb. Spit. Het is ‘in mijn rug geschoten’. Ik zit vast. Hoe figuurlijk is dat… Het gebeurt me vaak (en misschien wel altijd) als ik te lang in de ‘aan-modus’ sta en te weinig tijd neem om te rusten. Vanuit de overtuiging die ik meekreeg als kind dat het nodig is om hard te werken, want pas dan ben je iets waard. Maar iets in mij komt daartegen altijd in weerstand.

Ik postte een goede week geleden al het volgende op instagram:  “Het hoeft niet altijd harder, sneller, hoger, mooier, beter. Vooruitgang is niet altijd beter. Stilstand is echt geen achteruitgang. Soms ben ik ontzettend ongeduldig! Wil ik sneller dan ik kan en dan struikel ik. Als ik dan een moment neem, stil kom zitten en terugkijk en zie waar ik begon, dan kan ik blij zijn met waar ik nu ben. […] En als ik mezelf dan tegenkom, dan glimlach ik wel even vriendelijk.”

Ik had er onbewust (?) zelf om gevraagd. Ik was mezelf aan het voorbij rennen. Ik luisterde niet naar de fluisteringen van mijn lichaam (wat ik deelnemers altijd meegeef in de yogales) en dus moest mijn lichaam wel tegen me schreeuwen om van zich te laten horen. Na de tranen verscheen er een compassievolle glimlach. Geen verwijt aan mijn lichaam, maar een welgemeend Dank-je-wel! Want door de pijn ging bewegen moeizaam, dus werd ik min of meer gedwongen tot stilstand te komen. Precies wat ik gevraagd had. Deze pijn hielp me om bewust te worden. Te zien waar ik nu ben en waar ik behoefte aan heb in dit moment.

Ik het heb er al vaker over gehad. Het is wat ik heb geleerd door me te verdiepen in verbindende communicatie. Je pijn, gevoelens, dat wat je verdrietig maakt of boos, maakt je bewust van je behoefte die daaronder ligt. Als je bereid bent ernaar te luisteren.

Terwijl ik lag, zat en de oefeningen deed om mijn lichaam te helpen om rustig toch in beweging te blijven, luisterde ik naar mijn lichaam, mijn gedachtes en verschillende podcasts. Ook las ik in verschillende boeken en artikelen. Ik noteerde en onderstreepte quotes en kreeg door dat ze veel over hetzelfde gingen. Dit is een aantal van die uitspraken:

‘Ik kan gewond zijn, maar ervoor kiezen om niet te reageren vanuit mijn pijn.’ – Glennon Doyle Melton

‘Er zal altijd een wond zijn in mijn hart die pijn doet. Het zal nooit weg gaan. Maar het is niet langer iets waar ik mij voor schaam. Ik zie het als mijn eremedaille, die mij vertelt dat ik heb overleefd. Ik heb de strijd gewonnen en ik ben sterk! […] Ooit was ik een slachtoffer, maar ik blijf geen slachtoffer.’ – Marie Forleo

‘Je hoeft niet vernietigd te worden door de ziekte of het gif van een ander persoon’ – Iyanla Vanzant

Ze raken aan een thema dat me al een tijdje bezig houdt. Waar ik al langer over wilde schrijven, maar waar ik nog niet aan toe was gekomen. En door wat ik hoorde en las werd ik eraan herinnerd dat ik mezelf ben, maar niet uniek. Ik ben net als iedereen. Net als ieder mens. Uiterlijk lijken we te verschillen, maar we delen meer dan we aan de buitenkant zien. Er zijn meer overeenkomsten dan verschillen.

Een van de overeenkomsten is de volgende: ieder mens ervaart een pijn, een verdriet. Letterlijk of figuurlijk. Fysiek of psychisch. Op de een of andere manier hebben we allemaal een verwonding. Vaak willen we die pijn niet ervaren. Soms is de pijn ook te veel om aan te kunnen. We willen erbij vandaan. We ontwikkelen allerlei strategieen om ermee om te gaan. We zoeken naar manieren om onszelf te verdoven, te vergeten of om de pijn te verlichten. Ieder mens heeft littekens. Letterlijk of figuurlijk.

Bij sommigen onder ons begint de pijn al heel vroeg. Sommigen onder ons raakten al heel snel verwond. Er zijn mensen die post traumatische stress ervaren door een gebeurtenis in hun kindertijd, of nog eerder, tijdens de zwangerschap of geboorte.

Soms begint de pijn nog eerder. Dan is de pijn dat een kind met zich meedraagt de pijn van een ouder of grootouder. Doordat het werd grootgebracht met bepaalde overtuigingen die die (groot)ouder heeft opgedaan tijdens zijn/haar kindertijd.

Soms is het de ouder die de pijn van het kind veroorzaakt. En niet met opzet of bewust.

Hoe goed je bedoelingen als ouder ook zijn, er zal altijd iets zijn in het leven van je kind waarin je tekortschiet. Er is altijd wel een behoefte waarin jij als ouder niet kunt voorzien. En waarin je kind dus pijn ervaart. Kijk maar eens terug op jouw eigen jeugd. Hoe betrokken en liefdevol jouw ouders misschien ook waren, er is altijd wel iets waarin ze je niet gezien hebben. En dat is dan het meest gunstige geval. Groter is de kans dat je als kind op een bepaalde manier pijn hebt ervaren. De meeste ouders doen dat niet bewust en zijn het zich niet bewust. (Een klein deel doet een kind bewust pijn, maar niet met opzet. Een nog kleiner deel doet een kind bewust en met opzet pijn. Maar daar ga ik nu niet op in.) Is het erg dat je als kind pijn ervaart? Niet perse. De meeste kinderen vinden een manier om ermee te dealen.

We hebben allemaal onze kindpijn(en). Sommige onbewust (maar het lichaam weet). Omdat we te jong waren om het te onthouden of omdat het te heftig was en we het hebben verdrongen. Van sommige pijn zijn we bewust. We weten nog precies wanneer het ontstond, wat er werd gezegd, of gedaan, wat er gebeurde.

We hebben allemaal een strategie om ermee om te gaan, die ons heeft geholpen (of nog steeds helpt) te overleven.

Maar er komt een bepaald punt waarop je besluit de pijn aan te kijken. Je littekens te zien. Te luisteren naar de verhalen die ze vertellen. Te onderzoeken wat ze nodig hebben om te genezen, of om ze te accepteren. En op dat moment kun je ontdekken dat we pijn kunnen transformeren. Van pijn naar kracht.

Op dat moment schamen we ons niet langer. Durven we littekens te laten zien.

Het is onzettend helpend om te vertellen over je littekens en wat ze veroorzaakt heeft. Het vertelt over wat jij hebt meegemaakt. Wat jou heeft gevormd. Waarom je doet wat je doet. Dus wil je vertellen wie je bent, vertel dan over jouw pijn.

Wil je iemand leren kennen? Vraag naar het verhaal achter de littekens. Help een ander te helen, door te delen.

“The journey is learning that pain, like love, is simply something to surrender to. It’s a holy space we can enter with people only if we promise not to tidy up.” ― Glennon Doyle Melton, Love Warrior