Ik heb een hekel aan administratie. Het bijhouden van gewerkte uren. Het vastleggen van wat er gedaan is. Verplichte gegevens bijhouden. Ik vind het saai. Misschien is het ook wel omdat mijn brein het lastig vindt, gestructureerd werken. Ik wil niet steeds hetzelfde doen. Het zal er wel mee te maken hebben dat ik er het nut niet van inzie. En dat ik de dingen graag op mijn manier doe.

Waar ik het nut ook niet van zie, is het werken met vaste pakketten. Naar aanleiding van een intakegesprek bespreek ik altijd wat er mogelijk is, welke weg we kunnen kiezen, welke tools we kunnen gebruiken en hoeveel sessies waarschijnlijk nodig zijn om iets van verandering in gang te zetten. Ik snap dat mensen het soms fijn vinden om in te kunnen schatten hoeveel tijd / geld ze moeten investeren. Maar ik werk niet met pakketten met een bepaalde opbouw, waarin je vastzit aan een aantal sessies. Soms ben je na 1 sessie al geholpen, soms zijn we drie tot vijf sessies samen aan het werk. Je kunt stoppen wanneer het voor jou klaar is. Dat is een manier van werken waar ik bewust voor kies. Ik zie het nut er niet van in om je langer aan mij te binden dan nodig is.

Iets anders waar ik voor kies, is om niet samen te werken met verzekeraars. Ik zit niet te wachten op het schrijven van verslagen waarin ik mij moet verantwoorden voor wat ik heb gedaan met een coachee. Ik heb niet voor niets afscheid genomen van het onderwijs, waar je steeds weer tegenover de directie en onderwijsinspectie je (examen)resultaten moet verantwoorden. Ik wil de vrijheid om te doen en vooral te laten wat ik wil – die administratie dus.

Dat betekent wel dat sommige ouders die mij benaderen voor hulp besluiten om niet van mijn diensten gebruik te maken. Omdat ze die kosten zelf niet (volledig) willen betalen. Of wel willen, maar niet kunnen.

Voor die laatste groep vind ik het vervelend. Als je hulp zoekt voor je kind – of voor jezelf- en je hebt daar niet de middelen voor. Daar heb ik een tijdje mee in mijn maag gezeten. Want ik vind dat ik ook een maatschappelijke functie heb. Natuurlijk moet ik ook voor mijn eigen gezin zorgen, dus gratis sessies weggeven, dat is geen goed plan. Maar hoe kan ik in die twee behoeften voorzien? Zorgen voor mijn eigen gezin en voor de maatschappij waarin we leven? Ik heb zitten denken aan het oprichten van een stichting of het in het leven roepen van een fonds. Maar dat zorgt weer voor een heleboel (je raad het al) administratie. Dus ik bedacht iets anders. Om het op mijn manier te kunnen doen.

Ik ga het aantal activiteiten dat ik organiseer op basis van donatie, uitbreiden. Naast het Middagje Met Liefde en Aandacht, zal ik meer evenementen (voor kinderen en volwassenen) organiseren waar de spaarpot op tafel komt te staan. Wie dan meedoet, stopt vrijwillig een bedrag in de spaarpot. Zoveel als jij wilt, zoveel als jij kunt missen. Daarmee werk je mee aan het principe ‘Pay it forward’. Pay it forward is een uiting van een goede daad aan anderen. Je geeft voor wat je zelf hebt ontvangen (in de vorm van een activiteit) en draagt daarmee bij aan de hulp voor iemand die het goed kan gebruiken. Zo maken we met elkaar de wereld iets mooier.

Wanneer er genoeg in de spaarpot zit om een aantal coachsessies te kunnen financieren, laat ik dat weten via mijn website en social media. Zodat gezinnen die rond moeten komen van een minimuminkomen en die wat Liefde en Aandacht nodig hebben zich bij mij kunnen melden. Daar zie ik wel het nut van in en zo maak ik mezelf ook graag nuttig!

Algemeen nut

In het belang van de samenleving als geheel, voor iedereen van belang, datgene dat voor het welzijn van het volk in het algemeen nuttig, gewenst of nodig is.