Mijn man heeft een prachtig fotoboek gemaakt voor mijn 50e verjaardag. Een verzameling afbeeldingen van mij en mensen die ik lief heb (gehad) vanaf mijn geboorte tot nu. Oudste zoon vindt het ook wel even leuk om door te bladeren. ‘Waarom was je zo dun?’ vraagt hij bij een foto uit de tijd dat ik begin 20 was – ongeveer zo oud als hij nu is. ‘Omdat ik anorexia had. En boulimia.’ ‘En waarom ben je nu dan zo dik?’

Het gekke is, dat ik bij die eerste vraag geen oordeel voel, maar een oprechte vraag. Bij zijn tweede vraag voel ik direct de behoefte om mezelf te verdedigen. Maar er komt niet direct een antwoord. ‘Eh, omdat ik nu geen anorexia meer heb?’ Ik merk dat Annie (de naam voor dat nare stemmetje in mijn hoofd) direct wakker wordt uit haar slaap. ‘Hallo! Je bent dik! Je hoort toch wat hij zegt?’ 

Je zou kunnen zeggen dat hij bot is, mijn zoon. Maar door zijn ASS heeft hij geen idee wat zijn directheid doet. Dat geloof ik althans. Dat het niet zijn intentie is om mij te kwetsen. Of toch wel?

Mijn vader was daar namelijk heel goed in. Ik hoor hem nóg zeggen: ‘Hou je pens eens in!’ en ‘Ga aan de kant met je dikke reet.’ Niet echt aardig. Het deed mijn zelfvertrouwen geen goed.

Als kind en tiener was ik iets forser dan mijn leeftijdsgenoten. Niet uitgesproken dik, als ik terugkijk op de foto’s, maar ook niet slank. Mijn ouders worstelden met hun lichaamsgewicht. Er werd regelmatig met een nieuw dieet gestart. Mijn broertje en ik moesten er op jonge leeftijd ook aan geloven. Fruitdagen, brooddieet, vasten…Ik schreef er al wel eerder over. Voor mij was het normaal om je eens in de zoveel tijd van alles te ontzeggen. Geen wonder dat ik een verstoorde relatie met eten ontwikkelde. 

Annie, inmiddels helemaal wakker geschud door die vragen van mijn zoon, is volop aan het tetteren. ‘Je moet echt wat meer bewegen.En stoppen met snaaien in de avond! Je eet meer dan nodig hebt. Voel je die buik? Je bent het afgelopen jaar weer een kledingmaat gegroeid. Dat moet niet zo doorgaan hoor! Ik zeg dit met goede bedoelingen, dat weet jij ook wel. Ik ben je beste vriendin. Ik ben eerlijk tegen je. Straks wil er niemand nog een les bij je komen volgen. Ik bedoel, wat voor voorbeeld ben je, als je zelf veel te zwaar bent?’ 

Hoezo, ik hád anorexia? Die  angstige en kritische stem huist nog steeds in mij. Nou ja, er is wel een belangrijk verschil met pakweg 30 jaar geleden. Annie zit niet meer dagelijks in de huiskamer, maar ze hangt wat rond op de zolder. Meestal ligt ze daar te slapen. Soms komt ze naar beneden gestormd. Zoals nu. Stampvoetend en briesend loopt ze door de kamer. ‘Waarom luister je nou niet naar me? Je hoort toch wat je zoon zegt? Iedereen ziet het en denkt het. Alleen hij is zo eerlijk om het ook te zeggen. Kijk dan in de spiegel! Dat ziet er toch niet uit zo? Hup! Nu direct buikspieroefeningen doen!’

Hallo Annie! Ik hoor je. Dank je wel voor je waarschuwing. Ik weet dat je me wil beschermen. Dat het je grootste angst is om er niet bij te horen. Om buitengesloten te worden. Ik hoor je. Ik neem dat wat je zegt alleen niet meer voor waar aan. Want als ik naar die foto’s kijk in dit boek, dan zie ik een heel gewone vrouw, met heel veel lieve mensen om haar heen. Een vrouw waarvan gehouden wordt. Dus Annie, laat ik nu ook maar eens beginnen van haar te houden. Dik(ker) of niet.