Afgelopen week nam ik deel aan een gratis webinar. Dat is niet iets dat ik vaak doe, want ‘gratis’ bestaat niet. Meestal zit je dan gewoon naar een lange reclameboodschap te luisteren, van degene die het webinair organiseert. Of je mailbox stroomt daarna weer vol met allerlei nieuwsbrieven. Maar deze kans kreeg ik dankzij Tea Adema en die heb ik nogal hoog zitten. Daarnaast werd ik getriggerd door de titel “’Hoe kom ik aan klanten en zorg ik ervoor dat mijn workshops vol zijn?” , want, tja, mijn workshops zitten nog lang niet altijd ‘vol’.

Gelukkig ben ik niet de enige, bleek, met een praktijk waar het nog niet helemaal storm loopt. Ook ben ik niet de enige die workshops en trainingen organiseert waar niemand zich voor inschrijft. Maar Veronique Prins, de dame die de online training verzorgde, mailde mij voorafgaand aan de training met de boodschap ‘Zorg dan dat je het niet mist, ik leer je de  basisstappen die mij succesvol hebben gemaakt.’

Veronique is een dame die zich presenteert als “Kick Ass Business Coach”. We kregen dan ook van te voren een kijkwaarschuwing van Tea:  ‘(…)ze staat ook te boek als nogal direct.
Ze vertelt het zoals het is en sommigen vinden dat verfrissend, weer anderen vinden het confronterend. Ik zeg: Doe er je voordeel mee. Als je niet bang bent voor een beetje reflectie en je van je praktijk een succes wilt maken, zorg dan dat je gebruik maakt van deze unieke kans.’

Nou, dat laat ik mij geen twee keer zeggen! Want als je me een beetje kent, weet je dat ik dol ben op reflecteren… en natuurlijk wil ik een succes maken van mijn praktijk!

Veronique trapte gelijk af door te stellen dat ik nog niet zo succesvol was als ik zou kunnen zijn, omdat ik nog geen duidelijke keus had gemaakt. Zo, ja, die raakte wel even. (Zie mijn blog Keuzes maken.) Ik moet van Veronique van mijzelf een Unique Selling Point maken.  Laten zien waarin ik bijzonder ben. Me onderscheiden van de rest. Ze stelde de vraag: ‘Wat durf jij te zeggen wat niemand anders durft te zeggen?’ Daar kon ik wel wat mee. Want ik heb wel een duidelijke visie. Veronique is een Kick Ass Coach. ‘Nou,’ dacht ik, ‘dat ben ik dus niet’. Hoewel ik best confronterend kan werken als coach. Maar dat doe ik niet door ‘te vertellen zoals het is’, maar door juist vragen te blijven stellen of stil te worden. Ik ben nieuwsgierig naar jou en waarom je de dingen doet, zoals je ze doet. Er is namelijk altijd een reden voor gedrag. En wat die reden is, dat weet jij beter dan ik. Ik zal dat niet veroordelen. (Grappig dat ik het daar vanmorgen ook met coachcollega Paula over had; zij heeft mij ervaren als iemand die niet oordeelt. Ik vertelde dat al wel jaren mijn persoonlijke doel is, maar dat dat mij tot nu toe nog niet gelukt is – en waarschijnlijk ook nooit gaat lukken. Ik merk het inmiddels wel op als ik ergens een oordeel over heb en ik kan ervoor kiezen om dat bij mezelf te laten. Het zegt namelijk meer over mezelf dan de ander. Ik zal je dus niet veroordelen.) Sommige kinderen, maar ook volwassenen worden daar heel ongemakkelijk van, zeker als het personen zijn die op zoek zijn naar goedkeuring. Die krijg je van mij ook niet perse. Jij mag zijn wie jij bent. Zonder dat ik daar wat van vind (want wat je vindt, mag je houden). Goed. Maakt mij dat een Unique Selling Point? Ben ik daarin bijzonder? Geen idee. Maar het is wel de manier waarop ik werk. Je krijgt van mij geen schop onder je kont. Wel een steuntje in de rug. Vanuit Liefde en met Aandacht.

Vervolgens spoorde Veronique mij aan om toch eens een keus te maken in de leeftijdscategorie waarmee ik wil werken. Oke, ‘kinderen, tieners, pubers, jongeren en hun ouders’, is misschien toch wat te breed. Welke leeftijd wil ik in mijn praktijk (voornamelijk) helpen? Ik ben ooit de kindercoachopleiding gaan doen, omdat ik het verlangen had om te kunnen werken met kinderen op de basisschool. Hoewel ik kleuters uitermate charmant vind, ik kan er meestal niet echt mee uit de voeten. Inmiddels ben ik erachter dat mijn hart toch ligt bij pubers. Sommige kinderen gaan puberen in groep 7 van de basisschool en anderen doen dat pas in de tweede klas van het VO. Soms zelfs nog later.

Daarna kwam de vraag ‘Waarin ben jij expert?’ Die vraag was eigenlijk het makkelijkst. Door wat ik doormaakte met onze eigen kinderen en wat ik tegenkwam in ruim 20 jaar lesgeven aan leerlingen in het VMBO, ben ik gespecialiseerd geraakt in verschillende (leer- en gedrags)stoornissen en –moeilijkheden: dyslexie, faalangst, ass, ad(h)d en hooggevoeligheid. De onderwerpen hoogbegaafdheid en meerbegaafdheid zijn daar het afgelopen jaar nog aan toegevoegd.

En: ik kan naast de puber ook de ouders begeleiden. Want soms heeft de puber er echt geen zin in. Is er weerstand en verzet. Maar dat betekent niet dat de situatie kansloos is. Ook dit weet ik uit eigen ervaring (onder andere met systemisch werk); als jij als ouder (je gedrag) verandert, verandert (het gedrag van) je kind mee!

Dankzij het webinar heb ik dit weer helemaal helder. Blij dat ik ben blijven luisteren naar Veronique, ondanks haar Kick Ass houding die soms wat ongemakkelijk was. Maar ja, buiten de comfortzone vindt groei plaats. Nu mag ik alleen nog gaan nadenken over mijn omzetdoel. En de grootste uitdaging: mij met mijn website nog maar richten op 1 doelgroep. Komen met een concreet aanbod voor deze leeftijdsgroep. Dat betekent dat ik afscheid moet gaan nemen van andere activiteiten. De play-en workshops voor (jongere) kinderen bijvoorbeeld. Maar, hé…Ik ging dit webinar toch volgen, juist vanwege die workshops? Zucht…wat wil ik nou eigenlijk?

Wat is een goede opvoeding? Daarover zijn de meningen nogal verdeeld. Natuurlijk moet er voorzien worden in de behoeften van een kind. Lichamelijke behoeften, zoals eten, drinken, beweging en slaap. Behoefte aan affectie: knuffels, liefde, warmte… Maar ieder mens heeft nog meer basisbehoeften. We kennen allemaal de behoefte aan veiligheid, erkenning, bevestiging en verbondenheid. Zo kennen kinderen ook de behoefte aan relatie (ik hoor erbij), competentie (ik kan het) en autonomie (ik kan het zelf). Daarbij horen de behoeften aan realistische grenzen, zelfexpressie, spontaniteit en spel.

Maslow ordende de behoeften van de mens in een de vorm van een piramide:

Opvoeding is dus meer dan alleen voeding. Voeding is meer dan eten.

Het is ook best een opgave om daar als ouder(s) in te voorzien. Maar gelukkig ben je als ouder(s) niet de enige opvoeder van het kind. Er is ook de rest van de familie, de buren, vrienden en vriendinnen, de trainers op de sportvereniging, leerkrachten op school. En natuurlijk overige professionals; zoals (huis)artsen, maatschappelijk werkers, kindertherapeuten, -psychologen en –coaches.

Vaak zijn ouders wel eens wat huiverig om aan te kloppen bij die professionals, merk ik. Maar waarom?

Soms omdat ouders het als een falen voelen, dat ze iets zelf niet op kunnen  lossen. Maar het is toch helemaal niet vreemd dat je ergens geen antwoord op hebt? Hoeveel praktijkervaring heb je als ouder(s) nou eigenlijk? Met een groot gezin misschien iets meer, maar dan nog…ieder kind is anders. En je hebt er geen studie voor gevolgd. Die professional wél.

Soms hoor ik van ouders het argument dat het zo veel kost, professionele hulp inschakelen. Zeker als het niet vergoed wordt door de (zorg)verzekering. Maar is dat geen drogreden?

Veel ouders geven aandacht aan de buitenkant van hun kind. Ze zorgen ervoor dat het er netjes uitziet. Het kind gaat regelmatig naar de kapper. En het wordt goed gekleed. Soms met zelfs met dure merkkleding. Natuurlijk vraagt een kind daar soms zelf nadrukkelijk om, uit de behoefte bij een bepaalde groep te horen. Dat kost ook een flinke duit.

In plaats daarvan zou je ook iets kunnen werken aan het zelfbeeld van het kind, waardoor het die merkkleding misschien niet nodig heeft om zich zeker te voelen.

Bovendien; die buitenkant is vergankelijk…Haar groeit weer aan. De kleding gaat stuk of wordt te klein. Er is maar weinig dat blijvend is.  Terwijl die investering aan de ‘binnenkant’ van je kind wel een blijvend karakter heeft. Een kind leert dat het bepaalde gevoelens en behoeften heeft, dat dat mag en dat het daar zelf verantwoordelijkheid voor kan nemen.

Een goede opvoeding is wat mij betreft een opvoeding waarbij er ook voldoende aandacht is voor de binnenkant. En daarbij mag je best een professional in de arm nemen.

Wat vind jij? Laat gerust een reactie achter.

Lieve lezer,

Misschien ken je me nog niet, niet zo lang of niet zo goed. Laat ik daarom wat meer over mijzelf vertellen.

De laatste tijd merk ik dat een aantal mensen in mijn omgeving mij wat anders benaderen, anders op mij reageren. Natuurlijk zegt dat wat over mij, over hoe ik mijn omgeving ervaar op dit moment. Maar het heeft ook te maken met een verandering in mij.

Ooit was ik een jong meisje, dat nogal gevoelig was, bijvoorbeeld voor stemmingen en sferen. Ik had de ervaring dat de wereld niet altijd veilig was en dat ik niet kon zijn zoals ik was. Dat het verstandig was om mij aan te passen en dat ik maar beter niet kon opvallen. Ik werd stil en onzichtbaar. Praatte met iedereen mee. Werd heel goed in luisteren. Voelde me niet gehoord en niet gezien. In mijn puberteit ontwikkelde ik een eetstoornis. Ik begreep toen nog niet waarom.

Na de middelbare school koos ik voor een lerarenopleiding Nederlands. Niet omdat ik docent wilde worden, maar omdat ik niet durfde te kiezen voor wat ik eigenlijk wilde. Voor zowel de toneelschool als de school voor journalistiek moest je namelijk een toelatingsexamen doen. Ik was ervan overtuigd dat ik toch wel afgewezen zou worden en probeerde het niet eens. Vanwege faalangst dus. Omdat ik wel met verhalen en mensen bezig wilde zijn, werd het de lerarenopleiding Nederlands. Gaandeweg de stages merkte ik dat ik vooral affiniteit voelde met die leerlingen die niet zo goed mee konden komen, sociaal gezien. De leerlingen die ‘anders’ waren. Ik koos er daarom tijdens mijn opleiding voor om de aantekening leerlingbegeleider te halen. Met de grote wens om leerlingen te kunnen helpen na mijn opleiding. Maar zo liep het niet.

Lees verder →