Vanmorgen reed ik met de auto naar een plek waar ik in stilte zou wandelen. Ik reed daar ook heen in stilte. Zonder de muziek die ik normaal (hard!) aanzet in de auto. Het was een soort van meditatie in beweging. En het viel me opeens in hoe autorijden lijkt op je bewegen in het leven buiten de auto.
Ik rijd pas een paar jaar auto. Ik was altijd bang om mijn rijbewijs te halen. Dacht dat ik dat niet zou kunnen, autorijden. Misschien was ik ook wel bang geweest voor het leven, om daar zelf richting aan te geven. Maar dat is veranderd. Ik rij met veel plezier auto en ik heb meer plezier in mijn leven, nu ik het stuur in handen heb genomen. Ik bepaal mijn eigen richting en – misschien nog wel belangrijker – mijn eigen tempo.
In de auto denk ik vaak ‘Als je sneller wil, haal je me maar in’. Het lijkt vaak of iedereen om me heen sneller wil dan ik. In de auto, maar ook daarbuiten. Er moeten successen worden behaald en snel! Het lijkt of men grote haast heeft om ergens te komen. Soms merk ik bij mezelf ook iets van ongeduld op.