Om maar met het slechte nieuws te beginnen: je kunt je niet altijd gelukkig voelen. Net zoals je ook niet altijd door iedereen leuk gevonden kunt worden. Hoe graag je het ook zou willen.

Het goede nieuws is dat het helemaal oké is om af en toe niet gelukkig te zijn. Voor een kort moment, of een paar dagen. (Ik heb het hier natuurlijk niet over een depressie van een paar maanden over langer.) Je kunt wel eens een ‘off-day’ hebben of een week niet lekker in je vel zitten. Dan hoef je je niet direct af te vragen ‘Gaat het wel goed met me?’.

Er zijn dagen, of momenten op de dag, dat alles lekker loopt, maar soms mislukken de dingen. Of gaan ze niet zoals jij je ze had voorgesteld en dat is misschien niet leuk. Dat doet misschien zelfs wel een beetje pijn. Omdat je je schaamt, of bang bent dat je uitgelachen wordt, of omdat het je verdrietig maakt. En dat is echt helemaal niet erg, maar we denken vaak van wel. Die emoties hebben een ‘slechte naam’. En dat is niet helemaal eerlijk. Die ‘vervelende’ emoties zijn aan de orde van de dag (we hebben er zelfs heel veel van), maar we proberen ze vaak onder controle te houden. We negeren ze, of stoppen ze weg. We behandelen dus niet alle emoties hetzelfde. En dat is best oneerlijk. 

We vinden het fijn om blij te zijn, dus BLIJ mag blijven. Sterker nog; we proberen BLIJ zelfs zo lang mogelijk bij ons te houden, of zoveel mogelijk op te zoeken. Maar BANG vinden we niet zo leuk, dus die willen we graag weg hebben. We proberen BANG op alle mogelijke manieren te onderdrukken, weg te sturen of te vermijden. Dan gaan we dingen bijvoorbeeld maar niet meer doen, omdat het wel eens mis zou kunnen gaan. Maar soms mislukken de dingen gewoon. Natuurlijk vindt BANG dat niet leuk, dus die blijft net zo lang zeuren, totdat die jouw aandacht krijgt! Net als een kleuter die aandacht wil, maar het niet krijgt, gaat de emotie steeds lastiger doen. Hij (of zij) wil gevoeld worden!

Wat doe je als je pijn hebt? Een pijnstiller nemen, een pleister plakken…Dat werkt soms wel even. Maar als de pijnstiller uitgewerkt is, komt de pijn terug. Onder de pleister zit nog steeds de wond. Soms vormt zich een korstje, maar die krab je vaak ook wel weer een keer open. Of er vormt zich een litteken. Het is dus niet de oplossing voor de pijn. Huilen vaak wel, of schreeuwen (vloeken). Dat lucht op.

Wat we ook kunnen doen is wat sturen in onze gedachtes en daarmee bepaalde emoties wat milder stemmen (wat we bijvoorbeeld doen bij RET), net als een kleuter die we tijdelijk kunnen afleiden. Er komt echter vaak weer zo’n moment waarop die emotie die je probeerde uit de weg te gaan toch om je aandacht komt vragen. En dat is maar goed ook.

Emoties zijn er namelijk niet voor niets. Ze hebben ons als oermens geholpen om te overleven. Het was heel verstandig om bang te zijn voor een dier dat je niet kende en om boos te worden als iemand jouw voorraad eten wilde afpakken. Emoties zijn dus onderdeel van een leerweg. Ze zijn behulpzaam, wijzen je een bepaalde weg op, een kant uit. Ze vertellen je ; dit vind ik fijn of dit wil ik niet. Maar daarvoor moet je wel eerlijk met ze omgaan. Ze niet wegsturen, maar binnen laten.

Hoe zou het zijn om al je emoties welkom te heten? Geen enkele emotie weg te sturen of in de hoek te zetten? Niet vechten, niet vluchten, maar VOELEN. Vaak zeggen de emoties dan namelijk vanzelf “Mag ik nu weer gaan?” als je ze even hebt omarmt.

Je mag die emoties ook aan anderen laten zien. Je hoeft geen masker op te zetten of een muur op te trekken. Dan weten anderen hoe het echt met je gaat en kunnen ze misschien zelfs wel helpen. Dat geeft een hoop rust. Dat is goed nieuws.